Hoe ziet dat eruit: leven tussen het Westen en de Balkan? In twee huizen een stapeltje kleren en tandenborstel. In twee culturen genieten en afzien. Maar hoe is dat nou echt?
Een paar dagen geleden vertrok ik, zonder kids, vanuit ons Gelderse dorpje met een volle Espace. Tussen de dozen met een zoveelste lading verhuisspullen vond je een aantal klusvrienden. Na een halve dag rijden kwamen we aan in het donker van de nacht. Hoe dichterbij we kwamen, hoe meer mijn gevoelens tuimelden: Is het dak nog goed? Is de afvoer overgelopen? En, bijna thuis!
Acclimatiseren
De dag na de reisdag is altijd Pyamadag. In m’n slaapoutfit scharrel ik rond. Doe een gebouwen-check. Merk op dat we vorige keer zijn vergeten het vuilnis aan de straat te zetten. Was met een vies gezicht de koffiemachine die onder de vergeten en beschimmelde koffiedrap zit. En geniet van heel. veel. latte’s. Met mijn voetjes van de grond. In het zonnetje. In de bergen.
Mijn klusvrienden blijken Pyamadag nog niet zo in de vingers te hebben. De hooischuur is de eerste dag al bijna klaar voor de ontvangst van de deelnemers van de workshop Permacultuur: ‘Van balkon tot Balkan’ en sommen tijdens de lunch al op welke gereedschappen ze nodig hebben voor de volgende activiteit. Mijn schapenwollenvoetjes steken nog omhoog.
En dan start de week… Hoewel de anderen buiten tussen regen en zonneschijn hun plan trekken, sluit ik me op in de werkkamer boven. Met een goedkoop elektrisch kacheltje dat ik eerder al meenam uit Nederland. Want de cv boven mist helaas nog wat radiatoren en brandt niet zo lekker op het houtvuurtje in de kelder, als beneden. En stress over de energiekosten hebben we hier niet! Met maximale vaste lasten van €50 om de lampen te laten branden (en dit kacheltje mij warm te houden) voel ik geen enkel schuldgevoel mijn voetjes nog even tegen mijn witte gestekkerde vriend te steken!
Online werken in een offline klusomgeving
Laptopwerk, van blogposts schrijven tot financieel rekenen met potlood en saaie maar zeer effectieve budgetplanner bij de hand. Al maanden houd ik alle kosten en inkomsten bij: noteer de geraamde kosten braaf aan het begin van de financiële maand en met iedere factuur die ik overschrijf, worden de werkelijke kosten erachter gezet. Dan nog aan het eind van de periode alle boodschappen-afschrijvingen bij elkaar optellen en voilá: alwéér 0 over.
Wat gespannen planningen oplevert: jongleren tussen benodigde klussen, (niet) beschikbare budgetten en beperkte verlofdagen. Al gauw merk ik dat ik de brui eraan geef. Het is niet te doen! Tijd, Energie en Kapitaal in evenwicht houden in deze tweespalt!
Maar wat als… die tweespalt vanuit Kroatië wordt aangevlogen? Wat als we een tussenjaar nemen en eventjes hoofdverblijf hebben op de boerderij? Het Westen is online bereikbaar, het plafond van de bovenste verdieping van de boerderij moet toch echt offline worden gefikst! Er wordt gespard, in de late avond. Schapenwollensokken, wijn, Willem op de speakertelefoon en onze klusvrienden als spiegels en stoepranden voor wat we aan hypothetische mogelijkheden de lucht in gooien. Wat als…
En dan is de volgende dag weer een laptopdag: ik ging naar bed met een vervuld hart, gonzend hoofd en concrete To Do list:
Dochterlief wil in Kroatië naar de middelbare school. Dus, moeders zoekt uit hoe het onderwijssysteem hier werkt. Hoe ziet de aanmeldingsprocedure eruit? Wat heeft dit voor gevolgen voor uitschrijvingen en inschrijvingen bij gemeentelijke bestanden? Wat ik onderweg online tegenkom leidt me af: wat een gewéldig lesaanbod! Hoeveel meer aandacht aan geschiedenis en cultuur wordt er hier besteed in het onderwijs! De mail naar de directeur van de plaatselijke High School is snel gestuurd, nu maar afwachten…
Willem zoekt zijn mogelijkheden uit en moet kiezen: een jaartje onbetaald verlof? Bout zijn baan opzeggen? Alles is mogelijk, niets hoeft. Maar kiezen moet…
En na weer een paar uur online te hebben gewerkt, de Workshop in communicatiekanalen te hebben gepubliceerd (na een zoektocht hoe dat werkt want ik ben nog steeds in de wiel-uitvindende-fase van m’n eigen afdeling Marketing & Communicatie), ga ik het veld in en het frisse voorjaarszonnetje in. Trek me even terug bij het graf van onze Pip die afgelopen kerst na 15 jaar bij ons te zijn geweest, naar de hondenhemel ging. Laat de onrust stromen en plaatsmaken voor ontspanning.
